Mexillóns

 

Moules  cidre et frites ©pemónbouzas

Como a case todo o que temos a man, dámoslle menos importancia. Pero os mexillóns son un alimento de primeiro nivel polos elevados contidos en vitaminas, ácidos graxos e niveis proteicos. Os galegos, os nosos, son particularmente grandes e saborosos, por iso moitas veces os comemos fervidos ou ao vapor cunha por unha folla de loureiro e, como moito, regados con pingas de zume de limón. Os forasteiros que nos visitan, incluídos os fodechinchos, aprecian as súas calidades preparados tamén en salsa brava, en empanadas, salpicóns, en conserva ou ensaladas. Os nosos, os galegos, son cultivados nas bateas que ocupan parcelas importantes das Rías Baixas, sobre todo na de Arousa. Non sei (si sei) que vai pasar con eles se ALTRI vai adiante.

Se os galegos son exportados a toda España e boa parte de Europa, son famosos tamén os mexillóns belgas e os da antiga Armórica, a Bretaña francesa, e Normandía. Alí cultívanos en cordas que van suxeitas a estacas chantadas nas praias dende a preamar ata a baixa mar. Son de menor tamaño e menos saborosos, ao meu entender, ca os nosos, pero teñen unha especialidade culinaria que os fai exquisitos, a salsa coa que os acompañan. Os Moules et frites son pratos imprescindibles en todos os restaurantes bretóns e belgas. Xa teño preparado mexillóns galegos con salsa á sidra bretoa, ou tradicional galega, con cervexa tradicional ou con viño branco, tanto co Muscadet do que tanto falaba e escribía Cunqueiro nos seus libros e artigos, como cos viños brancos galegos.

Unha ledicia que se come manchando aos dedos, tanto para coller as cunchas dos mexillóns

como as patacas fritidas a parte. Imprescindible bo pan, o noso en Galicia, o bretón alá, para

mollar na salsa.

Nunha ola salteamos cebola picadiña, un pouco sal, pementa negra en po, engadimos os mexillóns limpos e botamos por riba un vaso xeneroso de sidra, cervexa, ou viño. O tempo que tarda en reducir un pouco a salsa xa coceu os mexillóns. Bo proveito.