Bitácora de Pemón Bouzas

Thomas Mann Dicía Thomas Mann   que “ Un escritor é un home que, mais que calquera outro, é da opinión de que resulta difícil escribir ”. Porén, escoitei con demasiada frecuencia esa frase despectiva  que di  que “ hoxe escribe calquera ”. Quizais todos teñan razón. Se cadra, non tanto.   Como en todas as actividades da vida, na escrita atopamos de todo. Vou poñer un exemplo:  entre os futbolistas hai de todo, pensemos tan so na liga española de Primeira División con 20 equipos xogando o campionato, con 25 xogadores por equipo, a gran maioría son bos porque xogan en primeira, algúns son notables e podemos lembrar os seus nomes ou  gozar do seu xogo, uns poucos son moi bos e xogan que é unha ledicia velos, tan so  media ducia son extraordinarios. Pero lembremos asemade que tamén hai segunda, segunda división B, terceira, … No mundo editorial pasa o mesmo. Moita xente escribe pero so un puñado roza a excelencia, é dicir, fai literatura . Todos, uns e outros somos autores, pero dende

O documental “ O paso do noroeste. Tenente de Navío Xacinto Caamaño ” conta a viaxe que o mariño galego fixo a finais do século XVIII na procura ou desestimación da existencia do Paso do Noroeste , un paso mítico do que falaban lendas e bitácoras apócrifas de mariños españois de séculos precedentes. Neses  supostos diarios falábase da existencia dun paso navegable que uniría os océanos Atlántico e Pacífico e que situaban no territorio da actual Canadá. No avión con Kelly e Victorino. O mariño galego partíu do porto mexicano de San Blas coa obriga de explorar e cartografar a costa noroeste do continente americano dende a badía de Bucarely ata a desembocadura do río Columbia, territorios que se corresponden coas actuais   Alaska e a provincia da Columbia Británica do Canadá . A outra parte da misión fora encargada ao sí coñecido mariño Alexandro Malaspina . Grazas a que os mariños españois e galegos foron pioneiros na navegación polas costas antes mentadas, chegaron antes que o coñe

Los mitos son eso: mitos. Representantes de la utopía en la tierra o en el olimpo de los dioses (nunca olvidemos que el olimpo no es uno, hay tantos como  panteones divinos y pueblos ocupando el planeta Tierra). Están ahí, omnipresentes, como Rosa de los Vientos que marca el Norte en los impulsos vitales de las personas. No es de ahora. Ya los asirios tenían sus mitos, recordemos  a la deseada Astarté quien, llegada a nosotros como mujer desnuda montada sobre un león, representaba a la naturaleza. De los griegos traigo a la memoria a Orestes , único hijo del rey Agamenón de Micenas y de su esposa Clitemnestra, por ser tan próximo al siempre recordado Cunqueiro, un escritor que cultivó el mito, los mitos y que de alguna forma buscó mitificar su propio personaje. Todos son héroes, todos son singulares, todos son arquetipos a seguir. Brillan por su hechos cantados en laudas, escritos en tablillas, pergaminos o en negro sobre blanco. De algunos, de los mitos de nuestro tiempo, incluso t