Rosalía de Castro, defensora da nosa lingua

Foto do libro "Cantares Gallegos" @xerais

Vin de Santiago a Padrón/ cun chover que era arroiar/ descalciña de pe e perna/ sen comer nin almorzar... (Poema “miña casiña, meu lar” do libro 4”A terra” de Follas Novas. Rosalía de Castro). Estes versos, publicados en 1880, sentíaos de neno, máis ca recitados case cantados tanto pola miña nai Choncha como pola miña avoa Xoana. Dese xeito tan doce entrou Rosalía de Castro na miña vida; dese xeito amei Padrón dende neno, incluso cando cruzaba a vila coa auga entrando dentro do autobús da empresa Celta, cando se inundaba a vila polos desbordamentos do río Sar ao xuntárense as choivas fortes coas mareas altas. Os versos eran fermosos per sé, pola súa fondura, polo seu dramatismo, pola proximidade, polas querenzas, pola naturalidade. Na casa dos meus pais estaba Rosalía de Castro en forma de libros.

Padrón foi para min a terra de Rosalía, a terra que cada inverno asolagaba o río Sar, o río que cantaba a nosa poeta; porque Rosalía é nosa, é patrimonio dos galegos, é a cantora da nosa terra, das nosas costumes, das nosas dores e dos nosos dramas, é a precursora do empoderamento da muller, é a defensora  da nosa lingua. Anxo Angueira, escritor e poeta, estuda, defende e divulga todas as facianas de Rosalía de Castro dende a presidencia da Fundación, con sede na padronesa Casa da Matanza, a casa museo de Rosalía.

A defensa da nosa lingua que fixo no seu momento Rosalía de Castro debémola continuar nós cada día e, dun xeito moi especial e intenso, o día que nos lembra o seu nacemento, o 23 de febreiro de 1837. O vindeiro domingo, 23 de febreiro de 2025, todos debemos recitar e cantar os versos de Rosalía de Castro, todos debemos cantar o noso idioma, todos facendo o camiño inverso do versos... de Padrón a Santiago, aínda que arroie, para defender o noso idioma, para defender a alma galega, a que herdamos orgullosos dende que Rosalía de Castro a cantou.