No 47, coñecendo Barcelona

 

Barcelona, Hospital Sant Pau  ©pemónbouzas

A cidade de Barcelona sempre me resultou acolledora en todas e cada unha das moitas ducias de visitas que lle fixen. Gozo camiñando polas súas rúas, polas avenidas e os paseos, sentado nunha terraza tomando un café ou, se toca, unha copa de cava, con barceloneses e con visitantes coma min. Visitei museos, teatros e cines, o Liceo, a catedral gótica, a igrexa de Santa María do Mar, a Sagrada Familia, os edificios de Gaudí, restaurantes de primeiro nivel e casas de comidas non menos espectaculares, bares e discotecas. Pero non me lembro nunca movéndome en autobús. Niso pensei cando vin a película “El 47”, gañadora (ex aequo) hai uns días do Goya á mellor película de 2024, cun Eduard Fernández e unha Clara  Segura espectaculares.

Barcelona ten moitos barrios con glamour, Gracia, Sant Gervasi, Pedralves, Sarriá, o Gótico, o Born, L’Eixample...  e ten outros que quedan desenfocados para os propios habitantes dos anteriormente mencionados, como poderían ser o Poblenou, El Carmel, La Trinitat Nova ou a tan distante Torre Baró, onde chega o autobús 47.

Para coñecer Barcelona non so hai que “pateala”, hai que lela. E quizais habería que empezar por “Donde la ciudad cambia su nombre” de Francisco Candel, unha verdadeira xoia do que se chamou novela social dos anos cincuenta e sesenta, “Barcelonas” e case que todos os títulos do inspector Carvalho de Vázquez Montalbán, “Últimas tardes con Teresa” de Juan Marsé e rematar coa visión de Eduardo Mendoza en “La ciudad de los prodigios”.  Con estes títulos teremos perspectiva histórica e entenderemos mellor a sociedade actual da cidade Condal.