Morte en Venecia

 

@elquesabezava

Para os galegos, falar de entroido é levarnos pola nosa xeografía na procura de ritos ancestrais que sobreviven e collen folgos cada ano por estas datas de febreiro. Porén, hai outros lugares onde o carnaval ten lustre e atrae milleiros de persoas. Un deses lugares é Venecia, unha cidade con tanta historia, un dos motores da economía mediterránea durante séculos, unha cidade monumental, fermosa e húmida, moi húmida, que se afunde pouco a pouco nese mar que lle deu pulo.

Imaxes destes días na presa mundial abraiaban; milleiros e milleiros de turistas agardando para poderen desembarcar na illa para ver, como ovellas nun cercado, algún dos espectáculos relacionados co mítico e decadente carnaval. Cando marchen, Venecia quedará afundida un pouco máis grazas ás toneladas de lixo que van deixar os turistas de un día, grazas ao impacto ecolóxico que provocan, e ao deterioro continuo do marabilloso patrimonio da cidade ducal.

Venecia morre, está na UCI. Xa non quedan venecianos na illa que coñezan de verdade o valor da basílica de San Marcos, da praza, do pazo ducal, dos canais e as pontes de Rialto e dos Suspiros, ou mesmo da libraría Acqua Alta. O escritor alemán Thomas Mann
no seu libro Morte en Venecia narra a paixón oculta e prohibida dun vello escritor por un mozo cheo de beleza, mentres unha epidemia de cólera avanza ocultada polas autoridades para evitar que os turistas marchen. O cineasta italiano Luchino Visconti, na súa película homónima, retrata esa paixón e a decadencia que rodea a cidade e a sociedade que tapa os seus ollos para negar a evidencia. Morre Venecia. É non é a única cidade patrimonio, parque temático que devece. Chove en Santiago...