Xa hai vinte anos!

 

Memorial dunha das Torres Xemelgas na Zona Cero

Eran arredor das tres da tarde en España cando, entrando na cafetería do traballo aquel 11 de setembro de 2001 vin varios compañeiros moi atentos ao televisor que colgaba da parede. Intereseime polo que sucedía, mentres vía unha das torres xemelgas botando fume en pisos moi altos, e moita desfeita, como a provocada por unha explosión. Alguén comentou que semellaba unha bomba, outro que vira as imaxes completas dixo que se estrelara un avión contra a torre.

Varios comentamos que nos estrañaba moito un accidente de aviación no que o avión se estrelara contra unha das torres xemelgas. Niso, vemos en directo como un segundo avión estrelase contra a outra torre. ¡Atentado terrorista! Sen dúbida. A miña primeira reacción foi chamar a coñecidos residentes en Manhattan e en New  Jersey, como así o fixen, para que me comentaran o que dicían as noticias norteamericanas sobre os atentados. A miña sorpresa foi que fun eu mesmo que lles estaba dando a noticia, non sabían nada, estaban preparándose para ir traballar e nin sequera as emisoras locais tiñan a información que tiñamos nós. Foi un manto de bagoas, de exclamacións de dor, de pánico por sentírense atacados no seu propio territorio, bloqueados sen saberen que facer, onde ir, como actuar.

Preparandonos para unha entrevista na Zona Cero

Homenaxes aos mortos nos valados da contorna

Restos das torres aínda fumeando e unha mangueira botando auga

Non tardei moito en ir a Nova York por traballo, pouco máis dun mes despois dos atentados.  Na mesma “zona cero” fixen algunha entrevista e Quico, o cámara, puido gravar imaxes das ruínas que quedaban, do po latente, das caras circunspectas dos visitantes, das bágoas como fervenzas dos robustos bombeiros e policías que chegaban en peregrinación de homenaxe aos heroes, procedentes de moitos e moi afastados lugares da xeografía dos EUA; querían render homenaxe aos compañeiros mortos intentando salvar canta máis xente fora posible poñendo en risco as súas propias vidas, como así foi. Milleiros de mensaxes de familiares e amigos, de anónimos, en forma de fotos, de papeis, pegados nas paredes dos edificios próximos, dos valados de protección, había por todas partes. Tamén fomos testemuñas do fume que seguía saíndo do máis fondo do espazo que ocuparan as torres, e da auga que dende diferentes puntos seguían a botar os bombeiros para extinguir o incendio. Non está nas imaxes gravadas en vídeo, nin nas fotos que fixen, pero si está no meu nariz aquel cheiro indescritíbel, a mestura de formigón, ferros fundidos, gases, e seres humanos pulverizados en poucos minutos.

Quen mire máis alá nas fotos, vai ver dor, a dor polos mortos nas torres e nos outros atentados dos demais avións sinistrados naqueles atentados terroristas, a dor das familias rachadas en anacos, a dor dos amigos, a dor dun pobo. Quen mire ben vai ver toda a dor, a conmoción que crean os terroristas polo mundo adiante, a conmoción que xeran os que van polo mundo de salvapatrias con armas que so provocan máis morte e máis dor, falando ao mundo, coas bocas cheas, de “democracia”, cando isa é a palabra que lles sae mentres so pensan en petróleo, gas natural, consumo e venda de armas e de munición... Cartos! So cartos! O demais son, somos, danos colaterais.

Na miña última visita a Nova Iork volvín a unha “zona cero” diferente, convertida en santuario, en memoria dunha infamia. Vin a pomba da paz inspirada en Picasso que da entrada e saída á estación do metro vinte anos atrás devastada e agora renacida da man do arquitecto español Santiago Calatrava. Emocioneime vendo a unha muller que en silencio, nunha das dúas fervenzas que lembran o oco deixado por cada torre, pousou un tulipán sobre un dos milleiros de nomes que lembran as vítimas.

Contra o terror so hai unha arma: respecto, educación e cultura. O amor polo diferente vai implícito.