Bitácora de Pemón Bouzas

  Cos Nativos no Río Yukon, Fort Yukon, Alaska  ©pemónbouzas Coñécense como   Inuit os pobos que habitan o Ártico . Inuit significa persoas, xente, e agrupan numerosas nacións, primeiras nacións , pobos primixenios, que viven dende Alaska ata Groenlandia pasando, entre medias, polos Territorios do Norte   de Canadá . Groenlandia aparece nas últimas semanas con moita frecuencia nas páxinas dos xornais de todo o mundo grazas ás ansias imperialistas de Donald Trump , quen quere anexionar a illa. Hai poucas xornadas celebraron eleccións, gañadas por primeira vez por un partido independentista moderado , Groenlandia forma parte do Reino de Dinamarca . A “Terra verde”, ese é o nome que lle puxo Erik o Vermello cando chegou alí para convencer mais colonos viquingos, está maioritariamente poboada por Inuit. Os seus habitantes sentíronse sempre inferiores, véndose obrigados a renunciar a moitas das súas tradicións e costumes por seren consideradas pecaminosas por parte ...

  Santo Andrés de Teixido ©pemónbouzas Está triste Santo Andrés. Está triste contemplando como a Santiago de Compostela chegan milleiros de turistas, e uns cantos peregrinos. Está triste mirando como a praia de Augas Santas, coñecida por todos como Praia das Catedrais , recibe milleiros e milleiros de turistas. Santo Andrés de Teixido foi lugar importante de peregrinación, era dende o medievo, un destino de visita obrigada porque, como todos sabían, vai de morto que non foi de vivo , co que cada peregrino ía coa súa pedra no peto, pedra que depositaba nos abundantes milladoiros que había na ruta nas proximidades da aldea na que está situado o santuario. Santo Andrés (de Teixido) está triste porque na súa aldea apenas hai residentes, porque xa case ninguén recolle a herba de namorar nin as polas de teixo , porque non hai que faga sanandresiños con coas migas do pan. Porque cada vez son menos os que lembran as tradicións e os que chegan so valoran os autorretratos feitos ...

  A partida do século   ©pemónbouzas A capital de Islandia é unha cidade plana rodeada de montañas sempre nevadas, con edificios modernos de gran beleza e con vivendas pintadas de cores rechamantes, supoño que para que fagan contraste co branco dominante invernal, xa que está moi preto do círculo polar ártico . Nela habitan hoxe en día arredor de 130.000 persoas, un terzo dos habitantes de Islandia, a maior parte deles descendentes dos nórdicos de orixe norueguesa que a colonizaron hai séculos. Reikiavik foi elixida como cidade neutral para a celebración da final do campionato   mundial de xadrez de 1972 , en plena guerra fría, xa que os contendentes das chamadas “partidas do século” eran un ruso, o vixente campión Boris Spaski , recentemente falecido, e un estadounidense, un monstro chamado Bobby Fischer quen acabaría saíndo vitorioso grazas ao seu dominio da " defensa siciliana ". Foi un torneo seguido por todo o mundo, incluso polos que non sabían nin colocar...

  @elquesabezava Para os galegos, falar de entroido é levarnos pola nosa xeografía na procura de ritos ancestrais que sobreviven e collen folgos cada ano por estas datas de febreiro. Porén, hai outros lugares onde o carnaval ten lustre e atrae milleiros de persoas. Un deses lugares é Venecia , unha cidade con tanta historia, un dos motores da economía mediterránea durante séculos, unha cidade monumental, fermosa e húmida, moi húmida, que se afunde pouco a pouco nese mar que lle deu pulo. Imaxes destes días na presa mundial abraiaban; milleiros e milleiros de turistas agardando para poderen desembarcar na illa para ver, como ovellas nun cercado, algún dos espectáculos relacionados co mítico e decadente carnaval. Cando marchen, Venecia quedará afundida un pouco máis grazas ás toneladas de lixo que van deixar os turistas de un día, grazas ao impacto ecolóxico que provocan, e ao deterioro continuo do marabilloso patrimonio da cidade ducal. Venecia morre, está na UCI. Xa non queda...

Foto do libro "Cantares Gallegos" @xerais Vin de Santiago a Padrón/ cun chover que era arroiar/ descalciña de pe e perna/ sen comer nin almorzar... (Poema “miña casiña, meu lar” do libro 4”A terra” de Follas Novas . Rosalía de Castro ). Estes versos, publicados en 1880, sentíaos de neno, máis ca recitados case cantados tanto pola miña nai Choncha como pola miña avoa Xoana . Dese xeito tan doce entrou Rosalía de Castro na miña vida; dese xeito amei Padrón dende neno, incluso cando cruzaba a vila coa auga entrando dentro do autobús da empresa Celta, cando se inundaba a vila polos desbordamentos do río Sar ao xuntárense as choivas fortes coas mareas altas. Os versos eran fermosos per sé , pola súa fondura, polo seu dramatismo, pola proximidade, polas querenzas, pola naturalidade. Na casa dos meus pais estaba Rosalía de Castro en forma de libros. Padrón foi para min a terra de Rosalía, a terra que cada inverno asolagaba o río Sar , o río que cantaba a nosa poeta; porque Rosal...

  Barcelona, Hospital Sant Pau   ©pemónbouzas A cidade de Barcelona sempre me resultou acolledora en todas e cada unha das moitas ducias de visitas que lle fixen. Gozo camiñando polas súas rúas, polas avenidas e os paseos, sentado nunha terraza tomando un café ou, se toca, unha copa de cava, con barceloneses e con visitantes coma min. Visitei museos, teatros e cines, o Liceo, a catedral gótica, a igrexa de Santa María do Mar, a Sagrada Familia, os edificios de Gaudí, restaurantes de primeiro nivel e casas de comidas non menos espectaculares, bares e discotecas. Pero non me lembro nunca movéndome en autobús. Niso pensei cando vin a película “El 47”, gañadora (ex aequo) hai uns días do Goya á mellor película de 2024, cun Eduard Fernández e unha Clara  Segura espectaculares. Barcelona ten moitos barrios con glamour , Gracia, Sant Gervasi, Pedralves, Sarriá, o Gótico, o Born, L’Eixample...   e ten outros que quedan desenfocados para os propios habitantes dos ante...