Bitácora de Pemón Bouzas

  Santo Andrés de Teixido ©pemónbouzas Está triste Santo Andrés. Está triste contemplando como a Santiago de Compostela chegan milleiros de turistas, e uns cantos peregrinos. Está triste mirando como a praia de Augas Santas, coñecida por todos como Praia das Catedrais , recibe milleiros e milleiros de turistas. Santo Andrés de Teixido foi lugar importante de peregrinación, era dende o medievo, un destino de visita obrigada porque, como todos sabían, vai de morto que non foi de vivo , co que cada peregrino ía coa súa pedra no peto, pedra que depositaba nos abundantes milladoiros que había na ruta nas proximidades da aldea na que está situado o santuario. Santo Andrés (de Teixido) está triste porque na súa aldea apenas hai residentes, porque xa case ninguén recolle a herba de namorar nin as polas de teixo , porque non hai que faga sanandresiños con coas migas do pan. Porque cada vez son menos os que lembran as tradicións e os que chegan so valoran os autorretratos feitos ...

  A partida do século   ©pemónbouzas A capital de Islandia é unha cidade plana rodeada de montañas sempre nevadas, con edificios modernos de gran beleza e con vivendas pintadas de cores rechamantes, supoño que para que fagan contraste co branco dominante invernal, xa que está moi preto do círculo polar ártico . Nela habitan hoxe en día arredor de 130.000 persoas, un terzo dos habitantes de Islandia, a maior parte deles descendentes dos nórdicos de orixe norueguesa que a colonizaron hai séculos. Reikiavik foi elixida como cidade neutral para a celebración da final do campionato   mundial de xadrez de 1972 , en plena guerra fría, xa que os contendentes das chamadas “partidas do século” eran un ruso, o vixente campión Boris Spaski , recentemente falecido, e un estadounidense, un monstro chamado Bobby Fischer quen acabaría saíndo vitorioso grazas ao seu dominio da " defensa siciliana ". Foi un torneo seguido por todo o mundo, incluso polos que non sabían nin colocar...

  @elquesabezava Para os galegos, falar de entroido é levarnos pola nosa xeografía na procura de ritos ancestrais que sobreviven e collen folgos cada ano por estas datas de febreiro. Porén, hai outros lugares onde o carnaval ten lustre e atrae milleiros de persoas. Un deses lugares é Venecia , unha cidade con tanta historia, un dos motores da economía mediterránea durante séculos, unha cidade monumental, fermosa e húmida, moi húmida, que se afunde pouco a pouco nese mar que lle deu pulo. Imaxes destes días na presa mundial abraiaban; milleiros e milleiros de turistas agardando para poderen desembarcar na illa para ver, como ovellas nun cercado, algún dos espectáculos relacionados co mítico e decadente carnaval. Cando marchen, Venecia quedará afundida un pouco máis grazas ás toneladas de lixo que van deixar os turistas de un día, grazas ao impacto ecolóxico que provocan, e ao deterioro continuo do marabilloso patrimonio da cidade ducal. Venecia morre, está na UCI. Xa non queda...

Foto do libro "Cantares Gallegos" @xerais Vin de Santiago a Padrón/ cun chover que era arroiar/ descalciña de pe e perna/ sen comer nin almorzar... (Poema “miña casiña, meu lar” do libro 4”A terra” de Follas Novas . Rosalía de Castro ). Estes versos, publicados en 1880, sentíaos de neno, máis ca recitados case cantados tanto pola miña nai Choncha como pola miña avoa Xoana . Dese xeito tan doce entrou Rosalía de Castro na miña vida; dese xeito amei Padrón dende neno, incluso cando cruzaba a vila coa auga entrando dentro do autobús da empresa Celta, cando se inundaba a vila polos desbordamentos do río Sar ao xuntárense as choivas fortes coas mareas altas. Os versos eran fermosos per sé , pola súa fondura, polo seu dramatismo, pola proximidade, polas querenzas, pola naturalidade. Na casa dos meus pais estaba Rosalía de Castro en forma de libros. Padrón foi para min a terra de Rosalía, a terra que cada inverno asolagaba o río Sar , o río que cantaba a nosa poeta; porque Rosal...

  Barcelona, Hospital Sant Pau   ©pemónbouzas A cidade de Barcelona sempre me resultou acolledora en todas e cada unha das moitas ducias de visitas que lle fixen. Gozo camiñando polas súas rúas, polas avenidas e os paseos, sentado nunha terraza tomando un café ou, se toca, unha copa de cava, con barceloneses e con visitantes coma min. Visitei museos, teatros e cines, o Liceo, a catedral gótica, a igrexa de Santa María do Mar, a Sagrada Familia, os edificios de Gaudí, restaurantes de primeiro nivel e casas de comidas non menos espectaculares, bares e discotecas. Pero non me lembro nunca movéndome en autobús. Niso pensei cando vin a película “El 47”, gañadora (ex aequo) hai uns días do Goya á mellor película de 2024, cun Eduard Fernández e unha Clara  Segura espectaculares. Barcelona ten moitos barrios con glamour , Gracia, Sant Gervasi, Pedralves, Sarriá, o Gótico, o Born, L’Eixample...   e ten outros que quedan desenfocados para os propios habitantes dos ante...

  Con Denez Abernot, na súa casa, preparando "Novos pasos por Bretaña"  ©pemónbouzas To be Abernot . Unha historia de amor. Pola terra, pola súa terra, polo mar, polos seus mares, pola súa lingua, polos seus vivos, polos seus mortos. Estou a falar dun home do renacemento, cunha vida total, cunhas capacidades artísticas absolutas, cun pensamento tan “simple” que reflicte universal. Un home que, sen berrar, sen proclamas, sen estridencias, loita polo seu mundo, loita contra a inxustiza, contras as guerras que tanto sufrimento provocaron na súa familia, nos seus veciños, na súa terra, no seu mar. O seu nome: Denez Abernot . A súa terra: Bretaña . O seu mar: todos. A sua lingua: Brezhoneg . “ To be Abernot ” é o título da reportaxe realizada por France 3 e conducido por Aziliz Bourgès  sobre a figura de Denez Abernot. Ven levado, sobre todo ao contar coa dificultade de que o protagonista fuxe das cámaras e, polo tanto, non aparece en pantalla pero si se lle escoita falar....