Madalena... caseira

 

Quen me ía dicir que sería quen de facer saborosas madalenas. En fin, todo é poñerse. Tan sinxelas e tan apetecibles, no almorzo, na merenda, pola noite, calquera hora pode ser boa para degustar unha madalena. Porén, as madalenas teñen un valor terapéutico moito máis alá do seu sabor e da apetencia por elas. Unha soa madalena protagoniza unha das máis sinaladas páxinas da literatura (“En busca del tiempo perdido”, “Por el camino de Swan”, “Combray”, pax. 47; na versión da obra de Marcel Proust traducida polo poeta Pedro Salinas e publicada por Alianza Editorial)... Mandó mi madre por uno de esos bollos, cortos y abultados, que llaman magdalenas, que parece que tienen por molde una valva de concha de peregrino...

A madalena, e en xeral a obra À la recherche du temps perdu, pasou a ser un dos elementos máis recorrentes tanto en psiquiatría e neuroloxía como en psicoloxía. Os problemas de saúde de Proust obrigárono a converterse nun ser cunha enorme capacidade de resiliencia, de adaptación a un entorno negativo, adverso; esa resiliencia provocou nel un amplo sentido da observación que lle permitiu debullar unha serie de personaxes que son, cada un deles,  o retrato dun perfil psicolóxico.

Máis alá de ser motivo de estudo, À la recherche du temps perdu é unha obra recomendada a pacientes con problemas de saúde mental, sobre todo polos psiquiatras seguidores das novas correntes do psicanálise,  entre os que destacan Jacques Lacan e os seus discípulos.

A magna obra de Proust é absolutamente recomendable como tal, polo seu valor literario, polo retrato dun tempo e duns personaxes verdadeiramente ricos e, porque non, como alimento para o espírito e para a paz e calma, nuns tempos tan problemáticos que pillan á sociedade no momento mental máis débil.

Lendo a Proust, tomo o meu té acompañado dunha madalena caseira acabada de saír do forno...