Bos días, tristura... encore.

 

Praia das Dunas, Cap Ferret.

Nesta bitácora hai probas da miña asociación do mes de setembro coa obra “Bonjour tristesse” de Françoise Sagan, quizais pola relación do verán cos amores xuvenís que  provocan bágoas incesantes nos derradeiros días de agosto, alagados asemade de promesas utópicas, e da soidade das praias do primeiro día de setembro. Porén, na xuventude e en calquera idade, as fotos reflicten, ou deberían reflectir, a felicidade do lecer, a celebración da amizade, a inmersión no hedonismo e nos praceres da vida. Dalgún xeito, Marie-Dominique Lelièvre reflicte algo diso no libro Françoise Sagan a toda velocidad (Ed. Superflua) publicado recentemente.

Cústame ilustrar  este relato cunha foto que reflectira o bon vivant deste verán, pero pensar con nostalxia ao mirar en setembro unha praia valeira, sen poder apartar da cabeza as outras fotos, as do apocalipse centrado nas provincias de Ourense, Lugo e na veciña comarca leonesa do Bierzo, da carraxe. Vidas humanas perdidas, árbores centenarias queimadas, vides, hortas, a fauna abrasada... nin Dante Alighieri no derradeiro círculo do inferno puido imaxinar tanta destrución. Ollo, sen esquecer nin un segundo o xenocidio  que sofre o pobo palestino a mans dos sionistas israelís, coa inacción por parte de Europa.

Lonxe de caer en teorías de conspiración sen probas, xa veremos se tiñan razón dentro duns anos, traio a colación a frase dunha historiadora que me dixo “segue a pista da pasta” cando investigaba un feito para unha novela. A destrución das Médulas, Patrimonio da Unesco, non será para plantar eucaliptos, digo eu, pero en Galicia haberá que darlle de comer ao monstro que se aproxima, devorador de eucaliptos,  e en terra queimada non haberá oposición ecoloxista para a minería de terras raras, léase litio e outros minerais tan necesarios para alimentar a tan desexada  e perigosa Intelixencia Artificial.

Porén, chegaron as desexadas choivas, non ao Bierzo. Con elas, semella que o curso laboral e académico se nos bota enriba case sen tempo de adaptación, sen tempo para pensar en proxectos invernais, en utopías soñadas nos derradeiros días de agosto... A auga vai apagar máis incendios dos debidos, como o da memoria, atacada con mentiras por parte dos culpables para convencer ao cidadán, xa menos cabreado, que a culpa é dos de fora, ou é que non nos ven,  que non sacamos de enriba os chalecos amarelos! Ademáis so arderon as pedras!

En setembro, Raymond queda so, Cécile xa non ten celos, e a vida vai continuar a toda velocidade... axiña os responsables veranse aliviados e salvarán o pescozo porque as eleccións están lonxe e a memoria e curta.