 |
... dos meus castiñeiros. Escribía estes
versos Manuel Curros Enríquez no poema
O maio incluído no libro Aires da miña terra.
Curros menciona as castañas como se foran o único alimento dun pobo, o
galego, esmagado por forasteiros e por propios, renegados dos seus costumes,
cultura e tradicións: Cantádeme un maio/sen bruxas nin demos/.../usuras nin
preitos/.../nin foros nin cregos.
Como dicíamos onte, antes da pataca
estaban as castañas. A castaña era fundamental na alimentación galega: a
castaña cocíase para comer soa, botábase ao caldo, moíase para coa súa fariña
facer o bolo do pote, para facer tortas e pan, cando as colleitas de pan,
centeo, millo e outros cereais en menor medida, fracasaran. As castañas
apañábanse en outubro e asábanse, ata
hoxe en día, nos magostos. Na actualidade, a castaña é o elemento principal
deses magostos que celebramos entre finais de outubro e o mes de
novembro, sendo as datas máis sinaladas as que cadran con Todos os santos
e Defuntos no calendario católico, os días 1 e 2 de novembro, así como
as fins de semana anterior e posterior. No magosto ábrese a espita da pipa de viño
novo, prepáranse doces, os típicos en cada comarca, e xunto as castañas,
bótanse chourizos e touciño enfebrado ao lume para rematar gozando de alimentos
e bebida nun acto, máis comunal que familiar, no que veciños e amigos
socializan e renovan vínculos. Lembremos que as castañas duraban todo o ano,
conservadas en buratos feitos na terra que se enchían cos ourizos sen abrir de
todo e que se cubrían con terra. A medida que se ían consumindo as castañas dun
burato, encetábase outro. Sabedoría
popular.
Por iso, nestes tempos nos que acordamos
delas so no outono, debemos non esquecer a importancia das castañas na vida
cotiá galega ao longo dos séculos, da súa importancia estrema na alimentación e
do significado da castaña na cultura popular e na paisaxe galega. Os soutos dos
montes galegos son expresión de riqueza e de patrimonio.
Comentarios
Publicar un comentario