O sorriso de Emilio

 

Emilio Cao & Friends

Cando aquí empezabamos a pasar do branco e negro á cor, no resto de occidente agromaban novas formas de expresión que pretendían afondar no tradicional e, ao mesmo tempo (se é que fora posible, que foi), comezar coa fusión. Un feito que levaría a música folk británica a todos os públicos ao incorporar expresións étnicas de diferentes partes do mundo nunha mestura con ritmos negros americanos de principios do século XX, co rhythm and blues e co gospel. Ese feito  colocou músicos e formacións “folquis” nas listas de vendas de discos do Reino Unido e, por extensión noutros lugares de Europa e América.

Quen me ía dicir que acabaría coñecendo a algúns deles cando visitaran Galicia nos primeiros anos oitenta. Alí estaban o inglés John Renbourn, o escocés Bert Jansch e o neoiorquino Stefan Grossman; tamén o euskaldún Ruper Ordorika, pero isa é outra historia. Poñía discos deles na radio, deles individualmente, en colaboración ou como membros do mítico grupo Pentangle.

Estes días, como case todos cando somos conscientes, celebrando a vida, revisitei algúns daqueles vinilos, publicados en España polo marabilloso selo Guimbarda. A culpa de aquilo e desta revisitación foi de Emilo Cao. El foi quen me presentou as estrelas rutilantes do folk británico, el foi un pioneiro na investigación e recuperación da arpa celta en Galicia, un compositor cunha base tradicional e ao tempo innovadora.

Emilio Cao, alérxico ás cámaras e aos tumultos, buscaba o recoñecemento para a súa música fuxindo da fama. O seu primeiro “Fonte do Araño” foi impáctante a pesar de ser un disco íntimo, como case que toda a súa discografía.

O que máis lembro de Emilio Cao é a súa voz tan persoal cando falaba e o sorriso que debullaba nos ollos cando escoitaba. Moitas noites no seu refuxio da compostelá  Rúa do Vilar, outras tanta na miña casa.